Deze column verscheen eerder in LINDA.
Ik was geghost. Ik legde het voorval in een appgroep voor met vriendin Janneke en onze 73-jarige vriend Henk.
Ik ontmoette Romy en Maarten in de zomer op de tennisbaan. Romy zat bij het team van de tegenstander en zei tussen de tweede set en de derde set: ‘Nou, jij moet nog hard aan de bak, Stéphanie’.
Vals wijf, dacht ik, maar ik ben dan ook erg gevoelig voor dit soort opmerkingen.
Toen de wedstrijd was afgelopen, ik had verloren, dronken we met beide teams een biertje in de middagzon. Ik wilde Romy mijden, haar vriend die haar luid had aangemoedigd kwam ook nog eens bij ons zitten, alleen werd ik ingepakt door de humor van beiden. We kregen de slappe lach.
We bleken ook van exact dezelfde films te houden. Ja, zij vonden Notes on a scandal ook fantastisch. Scent of a woman een geweldige klassieker, en Fleabag een van de beste series ooit.
Ik vertelde, geen idee meer waarom, dat ik een verrekijker voor mijn verjaardag had gekregen van een vriendin. ‘Kan ik naast vogels ook buren bekijken.’
‘Dat wij dan je overburen blijken te zijn,’ grapte Maarten.
We bleken elkaars overburen. Mijn slaapkamerraam bleek récht tegenover dat van hen; de binnentuin tussen ons in. We vertelden de rest van onze tennisgenoten van het ongelofelijke toeval, maar vooral wij raakten er niet over uitgepraat. Op Romy’s verzoek wisselden we nummers uit.
De volgende dag maakte ze een appgroepje aan voor ons drieën, dan konden we daarin nieuwe bioscoopfilms recenseren. Romy vroeg of ik misschien zin had om mee te gaan naar een literaire avond. Met zijn drieën in de Uber erheen, de kosten door drie. Het was allemaal zo vanzelfsprekend.
Soms zaten er een paar weken tussen voordat we weer iets samendeden, dan maar twee dagen. Ze gingen met mij mee toen ik een reportage over een kroeg moest maken, ik ging met hen mee naar een huisfeest van een vriend, waar ze beiden om beurten met dezelfde vrouw zoenden.
Toen de vraag of ze een keer mijn huis mochten zien. ‘Wil je een keertje voor ons koken?’ vroeg Romy. Dat moest allemaal maar kunnen, jezelf uitnodigen, maar ik wilde me niet al te stijf opstellen en zei: ‘Nou, vooruit. Dinsdag?’. Geen reactie. Een dag van tevoren appte Romy: ‘Ik heb te veel appgroepen dus ga deze verlaten, tot in het echte leven.’
‘Romy heeft de groep verlaten’ stond er. Secondenlang keek ik ernaar en scrolde door de gesprekken erboven, had ik iets stoms gezegd? Het enige wat ik zag was dat Maarten en ik een totaal andere interpretatie over een film hadden dan Romy.
Die dinsdagochtend appte Romy me: ‘Vanavond lukt niet helaas, ben ziek.’
Iedere week komen we elkaar tegen. In het begin groetten we elkaar nog, nu doen we of we elkaar niet kennen. Ik zei in de appgroep tegen Janneke en Henk dat ik nog steeds mijn hoofd breek over wat er gebeurd is.
Janneke: ‘Ze wilden een trio, Stef.’
Henk: ‘Janneke, dat was exact mijn idee. Maar jij durft het te uiten!’
Ik bekeek de situatie ineens met heel andere ogen.
Wat jammer dat ze het zo voor zichzelf hadden verpest.