Het was dinsdagmiddag en ik schaamde me over zaterdagavond. Ik vertelde het aarzelend aan Janneke, van wie ik weet dat ze het probleem herkent.
Een van mijn vriendinnen had een nieuwe relatie met een vrouw: Eva. Ik had Eva één keer ontmoet en had direct de slappe lach gekregen met haar. Mijn vriendin was inmiddels bij haar ingetrokken. Ik wilde weer lachen en vroeg haar: ‘Mag ik een keer bij jullie eten?’
In een wijnwinkel onderweg kocht ik een dure fles rood. Ze deden samen de deur open. ‘We zeiden net tegen elkaar dat je een kwartier te laat bent.’
Zo fijn dat we er wederzijds naar uitgekeken hadden.
Mijn vriendin pakte een enorm wijnglas voor me uit de kast. Eva keek om terwijl ze pizzadeeg rolde. ‘Ja, prima, een glas net zo groot als haar ego.’
We bespraken roddels uit de schrijverswereld. De kat deed wat alle katten bij mij doen: naar me staren. Hij was te oud om te springen beloofden ze. Ik zei iets over kattenallergie.
Na het eten verhuisden we naar de bank in de woonkamer, een bank met plek voor twee. Eva ging beleefdheidshalve op een schapenkleed op de grond zitten. Ik schonk mezelf steeds bij uit eigen fles, zij waren overgegaan op water. Mijn vriendin liep de keuken in en begon af te wassen. Als mensen gaan afwassen waar je bij bent is het meestal tijd om te gaan. Bedacht ik later. Ik draalde langs de boekenkast en stelde vragen over gelezen boeken. Mijn vriendin kwam de kamer in en vroeg of ik soms een kop thee wilde. Mijn ogen traanden, ik had na vele aanmoedigingen de kat geaaid. Ik zei zo te gaan, ik moest mijn allergietabletten gaan zoeken.
Nadat ik van de wc kwam, zaten ze samen op de bank, hun benen in elkaar geschoven. Dit was het moment waarop ik had moeten denken: volgens mij willen ze dat ik ga, maar ik besloot op dat schapenkleedje op de grond te gaan zitten.
‘Wáárom ging ik niet?’ vroeg ik Janneke.
‘Op een gegeven moment wordt het ook een soort strijd,’ zei ze.
Om beurten hadden de twee gegaapt.
Ik dacht aan een date met een man uit Rotterdam die me aan het eind vroeg: ‘Breng ik je naar het station of wil je nog iets drinken?’ Ik zei: ‘Alles is dicht.’ Een vriendin had er samen met haar vriend om geschaterd. ‘Jij bent zo gefixeerd op de leaving signals dat je de buying signals niet ziet.’ Bij mannen voel ik me blijkbaar al snel te veel. Bij alle anderen laat ik dat bewustzijn volledig varen.
Het was half twaalf, Eva zei: ‘Ik ga zo naar bed, Stéphanie.’
Het was alsof iemand me met een natte theedoek in mijn gezicht sloeg. Maar het ergste was: een volgende keer zou ik het niet anders doen. Inclusief het uitnodigen van mezelf.