TV-recensie Missie Max

Waar deze week geen hond naar keek…

Je zult uitgezonden zijn naar Afghanistan en Jan Slagter het terrein op zien lopen. Dan heb je een PTSS’je nog voordat er ook maar een bom is gevallen. Slagter is er om videoboodschappen over te brengen uit Nederland en vice versa op een iPad. De man zegt werkelijk de zotste dingen: ”Ondanks de hoge temperaturen zijn het lange dagen voor de militairen.” En: ”De avond valt in Gao, tijd om naar bed te gaan. Maar ook ’s avonds willen de militairen een groet doen”. Zinsconstructies die populair zijn bij zowel militair als presentator: ”Ik zou zeggen, pak de camera!” Militair tegen de thuisblijvers: ”Ik zou zeggen, kop op, hou je taai!”. Na elke boodschap vraagt Jan aan de jongens of zo’n boodschap iets met ze doet, terwijl hij zijn voorhoofd dept met de achterkant van zijn hand. Ja, dat doet wel wat met iedereen. Op de vraag wát het dan precies doet, antwoordt er een dat het hem doet denken aan thuis. Zulke antwoorden krijg je ervan. Ondanks de bloedhitte in Afghanistan, is het programma niet het kijken waard.

Mijn moeder en ik      ***

In dit programma interviewt Frenk van der Linden bekende mensen over de band met hun moeder. In de eerste aflevering zie je de relatie tussen Tommy Wieringa en zijn moeder. Wieringa was vroeger verliefd op de zijne. Beeldschoon, dominant, glorieus en aanwezig, zo omschrijft hij haar. En hij straalt als ’ie het over haar heeft. Van der Linden stelt de juiste vragen: ”Was ze ook verliefd op jou?”. De schrijver lacht. ”Ze zei ooit dat ze al toen ik nog in de wieg lag jaloers was op de vrouw die ik ooit zou krijgen”. Doet denken aan een Griekse mythe. Maar welke? Voor zijn negende jaar heeft ’ie zelfs geen herinneringen aan zijn vader. Wat er dan voor gezorgd heeft dat Wieringa vanaf zijn elfde bijna 25 jaar amper contact met haar had? Daarvoor kijk je deze serie.

Mijn stad                    ***

Ik vroeg me al enige tijd af waar Daan Nieber was na het geflopte CQC, maar eindelijk heb ik hem weer in het vizier. Daan bezoekt wekelijks een stad in Nederland. Plusje voor het idee, want aan die exotische oorden van Floortje Dessing hangt nogal een prijskaartje. De presentator gaat bijvoorbeeld naar ’s-Hertogenbosch, waarvan hij vindt dat je je in een sprookjesachtige omgeving waant. Zoiets zeg je volgens mij eerder over een stad als Marrakech. Of Alkmaar, als je dan toch eentje in Nederland moet noemen. Samen met twee ”locals” gaat ’ie op pad: Sarah en Jacques.
”Dit is wel echt te gek, zeg, hey”, zegt de presentator als ’ie Sarahs vintagewinkeltje bezoekt. Daarna filmt Sarah haar eigen gezicht met de camera terwijl ze ronddraait. Ter introductie. Local Jacques doet hetzelfde. Is het normaal dat mensen rondjes draaien met een camera? De presentator wil met Jacques gaan ”barhangen”, maar Jacques heeft een eigen willetje: hij wil z’n nieuwe vriend een Bossche Bol laten proeven. De Brabander laat een schitterend hotel zien.
”Zo, dit is wel echt te gek zeg, hey!”. Daan weer. Hij sluit af met de tekst dat hij en Jacques dan eindelijk maar eens gaan barhangen.
Sommige programma’s lenen zich uitstekend voor een zondagmiddag of voor als je 41 graden koorts hebt. Dit is zo’n parel.