Dit stuk gaat over het gevaar van Facebook op je smartphone en je dikke vingers die roekeloos alles toucheren. Of gewoon over het feit dat we steeds ouder worden en Facebook steeds jonger. Eerst was het typisch iets voor ouwelui om mensen per ongeluk te taggen, felicitaties voor een vriend op je eigen wall te plaatsen of persoonlijke berichten op iemands openbare prikbord te zetten in plaats van een privébericht te sturen (en intussen 19 likes verzamelen omdat mensen het geweldig vinden dat je openlijk deelt dat je schurft hebt opgelopen na dat ene logeerpartijtje). De verhalen om me heen vertellen me dat wij tieners bijna even seniel zijn. Wat ik wil zeggen: facebook is een precair medium.
Onlangs heb ik zo’n Facebookmomentje gehad waarvoor ik iedereen wil behoeden. Hypocrisie zit namelijk in een klein hoekje.
Het liefst zou ik in deze recensie ongelofelijk in detail treden, maar dat gaat helaas niet, want het gaat over iemand met wie ik… Nou, daar ging ik al bijna. Het gaat over een meisje. Dat kan ik nog wel verklappen. We deden altijd aardig tegen elkaar, al merkte ik ook wel dat ze mij nooit als haar nieuwe hartsvriendin zou beschouwen, en ik vond haar op mijn beurt een druif. Veel te braaf en ontiegelijk saaie verhalen zonder kop of staart.
Toch moest ik haar Facebookprofiel checken; op mijn Iphone nota bene. Ik scrolde over haar pagina en kreeg bevestigd wat ik al dacht: ik zag enkel foto’s waarop ze een zon in haar hand hield of de Toren van Pisa omver probeerde te duwen.
In een onbewaakt moment gebeurde het. Ik klikte per ongeluk met mijn duim op ‘vriendschapsverzoek verzenden’. Zoiets kun je ook weer intrekken, MITS je in de gaten hebt dat je erop hebt geklikt. Maar NEEHEE! Vier dagen na mijn voyeuristische actie kreeg ik een melding: ‘Cruella heeft je vriendschapsverzoek geaccepteerd.’
Ik vond dat vervelend, als ik me zo zacht mag uitdrukken. Al heb ik intussen enkele lotgenoten ontmoet die zelfs exen van hun huidige vriendin hebben toegevoegd omdat ze aan het gluren waren.
Gezien ik Cruella elke dag gedwongen zag om de een of andere vage reden, durfde ik haar niet meteen eruit te knikkeren. Zo zag ik enkele weken papegaaien, koeien en katten voorbij komen, of een kamerplant met de tekst: ‘Laat de lente maar beginnen, hihi ;)’. Het vroeg erg veel inlevingsvermogen. Dit terzijde, want daar gaat deze recensie niet over. Waar het wel over gaat, is dat ik meerdere keren mensen met de meest schaapachtige statusupdates heb aangemoedigd om meer van dat soort teksten erop te zetten door het onbewust te liken.
Afgelopen week ging ik met een wederzijdse kennis van Cruella en mij eten. Na drie glazen zoete witte wijn wist ze me te vertellen dat Cruella mij een draak vindt. ‘Oh ja?’
‘Ja, ze wist ook niet goed wat ze met jouw vriendschapsverzoek aan moest.’
Hahahahahaha! Herkenbaar! Maar dat er mensen zijn die exen van hun vriend hebben toegevoegd… aiaiai, my worst nightmare