Small talk

Mijn fysiotherapeut draagt me over aan zijn stagiair, die beneden in de sportzaal een paar oefeningen met me gaat doen. Hij kijkt op een blaadje waar de oefeningen op staan afgebeeld.

“Even spieken, je mag crunches doen, dus om de beurt je linkerbeen en rechterbeen naar voren.”
Ik concentreer me op de crunches en staar recht voor me uit. De stagiair tuurt naar buiten. “Zo, volgens mij is het behoorlijk warm buiten, of niet?”
“Ja”, zeg ik, waarbij ik lucht door mijn neus laat ontsnappen omdat ik niet wil laten merken dat ik al een beetje moet hijgen bij deze oefening.
“Had je vrij vandaag, of niet?”, vraagt hij.
“Nee, ik heb vanochtend gewerkt. Maar ik freelance, dus ik kan zelf mijn tijd bepalen.”
“Oeh, dat is wel heel fijn. Kun je ook nog lekker van het weertje genieten.”
“Ja, zeker.” Weer met ingehouden adem.
“Even spieken.” Hij kijkt opnieuw op het blaadje. “Je mag nu planken. Die oefening ken je?”
Ik knik en ga in de juiste positie op de grond liggen. De oefening vergt veel inspanning.
“Mooi!”, zegt de stagiair. “Héél mooi.”
Ik vraag me af hoe mooi je kunt planken.
“En morgen? Heb je dan ook lekker vrij?”
“Nee”, antwoord ik nu hijgend. “Morgen werken.”
“En je schreef teksten voor… wat was het ook alweer? Dat sportevent toch?”
“Klopt.”
“En ga je ook nog even spieken daar?”
“Er valt niks te spieken, het volgende event is pas in september.”
“Ja, precies.”
Hij kijkt op zijn blaadje voor tientallen seconden, en denkt na zoals je in striptekeningen mensen ziet nadenken: de wijsvinger op de mond en de blik naar boven.
“Je mag even op de grond gaan liggen, en dan til je steeds één been omhoog. Dan gaan we je core wat steviger maken.”
“Doe ik het zo goed?” vraag ik. De oefening lijkt wat simpel.
“Uitstekend zelfs!” zegt hij. “Kijk, die spier zegt eigenlijk: ‘Weet je wat, ik heb even geen zin meer. Bekijk het maar; ik doe even helemaal niets.’ En daardoor krijg je die pijn.”
Er valt een stilte, maar niet voor lang.
“En heb je straks ook lekker vakantie?”
“Als freelancer heb je het soms druk en soms rustiger, dus dat zijn dan een beetje de vakanties.”
“Ja, precies. Maar je gaat niet nog naar een warm land ofzo?”
“Naar Barcelona ga ik.”
“Zo! Toe maar! Dat is wel héél erg lekker, zeg. Barcelona! Me dunkt!”
Ik glimlach. We zijn klaar.

“Je mag weer lekker naar buiten! Ik zie je volgende week!”