Het was vrijdagmiddag toen ik een mail kreeg van ene Daniël van televisie, die mij per toeval op het internet was tegengekomen. Hij had stukken van me gelezen waar hij erg enthousiast over was en had die mening meteen doorgetrokken naar mijn karakter. ‘Je bent erg leuk.’
Daarna de vraag of we eens vrijblijvend koffie konden drinken, hij had zo’n vermoeden dat er met mij heel leuke dingen te verzinnen waren op televisie. Hij was net bezig met het bedenken van nieuwe ideeën voor vrouwenzender Net 5. Hij sloot af met een link naar zijn LinkedIn en beloofde dat hij in het echt veel informeler was dan op de foto.
Vier dagen later spraken we af in Café Van Mechelen. Hij zette zijn dikke, zwarte leesbril op en las een stuk tekst voor op zijn telefoon. Het bleek mijn eigen tekst te zijn -ik was afgeleid door zijn gevlochten leren armbandjes- dat een fragment was uit een reportage voor Volkskrant Magazine. Hij vond het geweldig. Hij zag mij zo een programma als dat van Louis Theroux presenteren met een voice-over. Of ik drie programma-ideeën wilde verzinnen voor de week daarna, want dan kon hij die pitchen bij Net 5. Hij dacht zelf ook na over drie ideeën en hoe we er uiteindelijk ‘handjes en voetjes’ aan konden geven. ‘Ik maak wat ik altijd noem chewinggum for the brain.’
In plaats van een hand gaf hij me drie kussen. (Dit is denk ik die informele kant waarvoor hij al waarschuwde).
Op de fiets naar huis dacht ik na of ik mijn tanden moest laten bleken.
Een week later spraken we af bij het televisiebedrijf, waar een collega van hem, Joost, zou aanschuiven. Daniël begroette me boven aan de trap met drie kussen.
Als ze een programma-idee met mij niet verkocht kregen aan Net 5 hadden ze altijd nog de NPO achter de hand.
Na vier plezierige uren, dankzij collega Joost door wie ik binnen een kwartier de slappe lach kreeg en die me geïnteresseerd vroeg of ik überhaupt wel op tv wilde, namen we afscheid. Joost gaf me een hand, Daniël koos voor drie kussen.
De week daarna kreeg ik een mail van Daniël met de vraag of ik ‘zin en tijd’ had om weer ‘even te zitten’. Hoe vaak zouden we in totaal moeten zitten, dacht ik. Maar ja, je bent gevleid en je probeert open te staan voor nieuwe mogelijkheden.
Dus dronken we, nadat hij me had begroet met drie kussen, voor de tweede keer een kop koffie bij Van Mechelen, waarbij hij me vroeg of ik de eerstvolgende keer als ik op pad moest voor een reportage een filmpje kon maken van hoe ik iemand interviewde. En of ik alvast een bekende Nederlander uit mijn omgeving kon filmen als proef. Als het even kon Hugo Borst, die leek hem heel leuk. ‘Gewoon met je iPhone.’ Hij deed het voor en zette zijn iPhone tegen een bloempotje op tafel.
Bij het afscheid drie kussen.
Een week later stuurde ik hem een filmpje van mijn reportage.
Telefoon. Hij zag dat ik er serieus werk van had gemaakt en vond daarom dat hij ook echt de tijd moest nemen om erop te reageren. ‘En we hebben genoeg tijd, want de pitch is uitgesteld.’
Twee weken later stelde hij voor om het vrijdag einde dag te bespreken. Ik dacht bij einde dag aan vier uur ‘s middags, maar Daniël had het over zes uur ‘s avonds. ‘Hapje eten?’
Waarom zou je met een zakelijk contact in zo’n pril stadium op vrijdagavond ergens gaan eten? Ik zei dat ik tot stipt half acht kon, dat ik al een eetafspraak had.
Daniël zat achter een glas rode wijn toen ik binnenkwam, op de tafel een rode kaars. Buiten was het donker. Hij stond op om me drie kussen te geven en bestelde kaasstengels. De eerste gaf hij aan mij. Ik laat me niet graag voeren dus ik weigerde. Hij dipte hem in de saus, beet erin, dipte hem opnieuw in de saus, zette intussen kauwend zijn leesbril op om een naam te googelen, en dipte de stengel intussen weer met de kapotte kant in de saus. De ober vroeg of ze ons aan de bar mocht zetten vanwege een tafelreservering. Daniël antwoordde: ‘Wij hebben het overal leuk, je kunt ons overal neerzetten.’
Eenmaal aan de bar zei hij dat hij nog eens had nagedacht: ‘Ik denk niet dat Net 5 met jou in zee durft, alles flopt daar momenteel, en dan zou ik aankomen met Stephanie Hoogenberk. Voelt toch een beetje alsof ik met een handpop aankom.’
Wat hij me wel kon aanraden was om op eigen houtje een YouTube-account te starten. Daarmee kon ik bij een beetje succes duizenden euro’s verdienen, meer dan wat ik ooit in de journalistiek ging krijgen.
Ik vroeg of hij mijn filmpje eigenlijk goed vond, daar had ik hem nog niet over gehoord.
Hij schudde zijn hoofd. “Nee.” Hij slikte een stuk brood door. “Te registrerend.” Frans Bromet deed het ook op die manier.
Hij hoopte wel dat ik, mocht ik ooit groot worden, zijn naam zou onthouden.
Om half acht moest ik naar mijn zogenaamde eetafspraak, nadat hij me drie kussen gaf.
had je geen puntige laarsjes aan, goed verhaal, moet je zeker ergens kwijt kunnen, succes en aub niet op NET5