Leestijd: 2 minuten.
Als ik lekker in mijn vel zit, kijk ik graag naar Married at first sight. Nergens is hoop, dus daar moet je tegen kunnen. Het is een RTL4-programma, gepresenteerd door Carlo Boszhard, waarin twee mensen wetenschappelijk worden gekoppeld. De wetenschap vindt het belangrijk dat iemand die spontaan is, wordt gekoppeld aan iemand anders die spontaan is. Zo ontstaat er een hoop spontaniteit. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst bij het altaar, gaan na de huwelijksnacht meteen een weekend weg, en wonen daarna een week samen. Als je het alleen al leest, wil je naar adem happen, maar in een format werkt het juist heel goed. Het altaargedeelte is het saaiste onderdeel, de twee zeggen altijd ja en familie en vrienden -en dat vind ik een vreemde constatering- deppen iedere keer met een tissue hun tranen droog. Het maakt dus blijkbaar helemaal niet uit wie er gaat trouwen en dat er nog geen enkele verbinding is, huilen doen de mensen toch. Net een talkshow: begin er een, desnoods zet je Paul de Leeuw neer, mensen kijken toch. Vrienden die voor de camera worden gevraagd of ze heil zien in het koppel, zeggen allemaal een voor een: ‘Ja, volgens mij is hij heel spontaan en Debby van ons is dat ook.’
De weekenden zijn het allerleukst. Er zijn mensen die zeggen dat dit soort reality-tv te veel in scène is gezet, maar die kritiek heb ik nooit begrepen. Neem nu het koppel Danny (37) en Rein (35), twee mannen, die vanaf het altaar al niet van elkaar kunnen afblijven. Niet gespeeld. We zagen de Limburgse Danny bij een vriendin huilen dat hij bang was weer verliefd te worden en ook weer teleurgesteld, en dit blijkt een rode draad in het weekend. Als Rein en Danny op een rots zitten en Rein zegt dat Danny mooi uitkomt in de zon, zegt Danny: ‘Weet je dat ik daar erg stil van kan worden?’ Daarna smeekt Danny om kusjes bij Rein op het achterdek van een boot, en tot slot zien we een heel sterke scène aan tafel met een bord garnalen. Terwijl Rein een garnaal pelt zingt hij ‘falling in love with you.’ Ook dit komt weer erg binnen bij Danny. Hij kijkt Rein aan, die op zijn beurt de darmen uit de garnaal aan het verwijderen is, en vraagt: ‘Is dat toepasselijk?’ Rein, zonder te kijken: ‘Ja.’ Danny vindt het niet bevredigend, blijft Rein aankijken en vraagt: ‘Echt waar?’ Rein is nog steeds de darmen eruit aan het halen. Danny kijkt naar de crew achter de camera (dit vond ik erg pijnlijk, dat je nergens houvast vindt en dan maar de cameramensen gaat aankijken ter ondersteuning) en zegt, met zijn ogen heel even dicht: ‘Lief dat je dat zegt, had ik niet verwacht dat je dat ging zeggen.’ Rein heeft spijt van zijn spontane uiting en blijft stug pellen. Danny blijft Reins blik zoeken, Rein doet alsof hij gek is. ‘Kijk, en dan blijft er dit over,’ zegt Rein, terwijl hij de garnaal op het bord van Danny legt. ‘Tadaaa.’ Danny kijkt weer naar de cameramensen -ik vind het heel goed dat rtl dit erin heeft gelaten- en zegt met een bits mondje: ‘Zal ik hem maar even laten gaan en er niet op reageren?’ Met het blote oog kun je er bijna niet naar kijken, zo pijnlijk is het. Rtl laat het drama in zijn volledigheid zien. Rein likt alle tien zijn vingers af, kijkt op en zegt: ‘Hm, waar heb je het over?’ Er is een actreutel aan hem verloren gegaan. Danny herhaalt wat hij gehoord dacht te hebben en… Nou goed, Rein blijft doen alsof hij gek is en je voelt aan alles dat Danny deze situatie thuis meteen aan zijn therapeut gaat voorleggen. Die zal zeggen dat hij er goed aan deed om te zeggen dat hij ‘deze even liet gaan’, maar dat hij dat dan ook echt had moeten doen.
Het koppel Lars en Lizzy wilde ik eigenlijk links laten liggen, want Lizzy is pas 23 en woont nog thuis, maar had toch een enorme behoefte om blind te trouwen, dus daar kan ik me niet mee identificeren, maar haar opa zei iets heel treffends over haar en Lars (35): Jullie lijken op elkaar, jullie zouden zo twee zussen kunnen zijn.’ Ik denk dit heel vaak van stelletjes: net twee zussen.
Daisy (32) en Mick (31) zijn absoluut niet voor elkaar gemaakt. Daisy wil spontaan de kast inruimen op de hotelkamer, Mick wil spontaan vis eten, want dat kent hij van waar hij vandaan komt: Volendam. (Monique Smit was zelfs op hun huwelijk samen met de rest van Volendam. Tot grote vreugde van Carlo Boszhard die het leuk vond dat er een BN’er in de show zat met wie hij even kon levelen.) Daisy zegt: ‘Ik lust geen vis.’ In een volgende scène zien we Mick in zijn eentje aan een formicatafeltje zitten achter een visburger en een glas jus. Intussen belt Daisy rtl-psycholoog Pablo om even te huilen en te klikken dat Mick geen vragen terugstelt. Pablo gaat zijn boekje volledig te buiten en denkt voor zijn cliënt (afgekeken van Bram Bakker): ‘Misschien denkt Mick: de wetenschap heeft dit voor ons bepaald, dus dan zal het wel goed zijn.’ Ik vind dat Pablo nooit meer mag denken, niet eens voor zichzelf. In de preview zien we hoe de twee elkaar naar het leven staan, dat Daisy uit frustratie haar enkel verstuikt en dagen op bed moet liggen, terwijl Mick eindelijk vragen stelt als: ‘Heb je nog pijn?’ Alsof hem dat ook maar iets interesseert.
Het koppel dat er als laatste bij komt in de show zijn Bert en Susan. Bert maakte spontaan een sprongetje bij het altaar toen hij haar zag. Daarna zegt hij tegen de camera dat Susan iets extra’s heeft ‘zegmaar’. Hij schiet in de lach omdat hij iets denkt dat hij niet kan zeggen. Tot twee keer toe zegt hij: ‘Nee, dat kan ik niet zeggen.’ Een of andere zogenaamd integere haaibaai achter de camera moedigt hem aan het wel te zeggen. ‘Okeeeee,’ zegt Bert. ‘Ik zal het zeggen: ik kan het er wel op, maar dat klinkt zo oneerbiedig, hahaha.’ Achter de camera zit iemand blijkbaar nee te schudden want Bert zegt gierend van de pret, hij wist toen nog niet dat hij afgemaakt zou worden op twitter: ‘Dat zei ik toch, dat je dat niet kan zeggen!’
Mijn lievelingskoppel bestond uit Fred (69) en Sylvia (59), ik gebruik bewust de verleden tijd. Ze genieten lachend van Toscane. Fred zegt dat Sylvia zelfs even tegen hem aan was komen liggen in de oggend. Bij zonsopgang -mensen boven de vijftig zijn altijd ontzettend vroeg wakker- legt Sylvia haar hoofd op Freds schouder. De vrouwelijke psycholoog van het programma vindt het heel goed dat ze zo in het moment zijn. Daarna gaan Fred en Sylvia op Italiaanse kookcursus. Ze gaan pizza maken zoals alleen Nederlanders dat kunnen: veel brokken paprika, ham, en een stukje verdwaalde mozzarella. Sylvia zegt tegen de camera: ‘Ik vind het leuk dat we allebei van koken houden, maar allebei andere specialiteiten hebben. Hij houdt van dat Indische en laat mij dan maar het culinaire doen.’ Er zit een verborgen boodschap in deze uitspraak. Later op de dag zegt ze tegen de camera dat het als een bom insloeg. Wat dan? ‘Ja, vlinders in mijn buik enzo.’ Na zo’n uitspraak denk je dat het wel goed zit, maar als ze op een pleintje een bananensplit eten en Fred voorstelt dat ze zo meteen een klein ommetje kunnen maken onder die boog door, zegt Sylvia dat ze niet lekker is. Uit haar zeer cryptische bewoordingen moeten Fred en ik zien te ontcijferen dat ze niet met hem verder wil. De hele mond van Sylvia trekt naar beneden, alsof er twee kleine gewichtjes aan iedere mondhoek hangen. Ze vindt zichzelf druk, maar hij overtreft alles. ‘Dan doen we het niet,’ zegt Fred (zo zou ik zelf ook reageren, kordaat en volwassen), en hij stelt voor dat ze morgen het vliegtuig terugpakt (adequaat plan). In zijn gezicht zegt Sylvia dat te zullen doen, tegen de camera zegt ze dat ze het wel een erg bot voorstel vindt. Volgende week zien we of ze daadwerkelijk gaan scheiden. We zien ook hoe de samenwoonweek bij Danny en Rein zal verlopen. Danny heeft in ieder geval al laten zien waar hij de Pisang Ambon bewaart (in de garage naast zijn witte BMW-cabrio), dus dat belooft heel erg leuk te worden.